പതിതന്
പച്ച വിരിച്ച പുല്മേടുകളില്‍
നിമ്നോന്നതങ്ങളാം നടവഴികളില്‍
വിണ്ടു കീറിയ തരിശുഭൂമിയില്
ഉറവു വറ്റും നീര്ത്തടങ്ങളില്
കൈകള്കോര്ത്തു നാം നടക്കവേ....
വഴിതെറ്റിവന്നൊരു വിഷപ്പാമ്പ് ദംശിച്ച
എന്‍ പെരുവിരല് തുമ്പില്‍നിന്നും
നഗ്നമാം നിന്‍ വായ്ത്തടങ്ങളാല്
വിഷബീജങ്ങളുറഞ്ഞയെന്നിലെ
ചുടുരക്തമുറുന്നു തുപ്പുമ്പോള്‍
സ്നേഹമയീ... നിന്‍ മുഖഭിത്തിയിലെവിടെയോ
ഒരു മുറിപ്പാടുണ്ടെന്നു നാമറിഞ്ഞില്ല.....
നീയന്നേകിയ ജീവബിന്ദുവേറ്റൊരു
പഴയ പതിതന്, ഏകനാം ഞാന്..
ഇന്നീ വിജനവീഥിയില് മൂകനായ്
തേടുന്നു മറ്റേതോ വിഷധൂളികള്‍....
-ഹരി നായര്‍ (29-11-2013)
